کاش آقای رئیسی خودش پشت فرمان بنشیند

آقای رئیسی در سفر به استان کهگیلویه و بویراحمد خطاب به راننده‌ای که به زعم ایشان «باعث اذیت مردم می‌شود» تذکر می‌دهد و می‌گوید از این پس باید خودم پشت فرمان بنشینم.
 تذکر خوب و بجایی است؛ اما می‌خواهم از آن یک استفاده سمبلیک کنم.

۱. خودرویی که آقای رئیسی بر آن سوار است نماد دولت است، توسط راننده‌ای هدایت می‌شود که باید به او تذکر داده شود تا مردمان را نرنجاند. کاش آقای رئیسی به عملکرد راننده‌های (مدیران) فراوانی که اخیراً مستقیماً یا با واسطه منصوب کرده است بنگرد و رانندگی آن‌ها را هم ببیند.

۲. بعضی از این راننده‌ها در دولت‌های قبلی امتحان خود را پس داده‌اند و چون در نهایت ضعف بوده‌اند، هیچ گلی به سر مردم نزده‌اند. بااین‌حال، این عده غم‌شان خوردنی است. نهایتش این است که در بهترین حالت احمدی‌نژاد را تکرار می‌کنند.

۳. قصه پر غصه اینجاست که آقای رئیسی سوار خودرویی شده که متأسفانه برخی رانندگانش اصلاً اعتقادی به شیوه رانندگی مورد نظر رئیس دولت ندارند و در آینده‌ای نه‌چندان دور بلای جان مردم می‌شوند. در کله آن راننده‌ها، چنین تصوری هست که باید فرمان را از جا کند و به بیرون پرت کرد؛ حتی معتقدند ترمز و کلاچ را هم باید از جای خود درآورد. آنها فقط پدال گاز را نیاز دارند.
ماشینی که فقط پدال گازش کار می‌کند یا به کوه می‌خورد یا به دره سقوط می‌کند. حتی اگر آقای رئیسی بخواهد رانندگی همین ماشین بی‌فرمان و بی‌ترمز را به عهده بگیرد، سرنوشتش معلوم است.

۴. کاش آقای رئیسی که  آخر هفته‌ها سرگرم سفرهای استانی است و به درستی بر کار راننده‌ای که او را  می‌برد نظارت دارد، بقیه هفته را هم بر رانندگان دیگری که در پایتخت نشسته‌اند و «انقلابی‌نمایانه» پای خود را روی پدال گاز گذاشته‌اند، نظارت کند.

۵. رئیس جمهوری گفته بود دولتش به هیچ جناحی وابسته نیست. اما خیلی از دولتیون جدید نه‌فقط از بازار یک جناح، که از یک حجره نه‌چندان معتبر همان بازار برآمده و راننده ماشین دولت شده‌اند.

۶. و سرانجام این‌که این راننده‌ها  نه‌فقط در مسیر مردم نمی‌رانند که می‌ترسم خود آقای رئیسی را هم به جایی ببرند که نباید.

پس چه بهتر که خود او پشت فرمان بنشیند.